Afgelopen donderdag ging ik dus na stage snel even langs de V&D. Buiten stonden al een aantal afgepeigerde mannen met ieder gemiddeld vijf tassen tegen een paaltje te hangen. Och gèrm... dacht ik.
Binnen was het natuurlijk een grote chaos. Maar ach, who cares? Verstand op nul en graaien maar! Voor ik het wist stond ik net als alle andere Bossche wijven mijn weg richting de mascara's te beuken. (Ja ja, feministische vriendinnetjes, dat klinkt niet echt aardig, weet ik. Maar geloof me, een paar dagen per jaar (tijdens het Prijzencircus, de Drie Dwaze Dagen en carnaval) spreek je niet van Bossche vrouwen, maar van wijven).
Op een gegeven moment - ergens tussen de oogschaduw en nagellak - stond er ineens een man naast me. Ongeveer 60 jaar oud, 1,70 lang en een windjack zoals je ze alleen bij de ANWB/campingwinkel vindt. (Voor diegenen die Koefnoen kijken: hij had verrekte veel weg van Okko. Voor wie geen flauw idee heeft waar ik het over heb: zie het filmpje onderaan dit stukje.)
De arme man had een boodschappenlijstje bij, vermoedelijk van zijn vrouw. Aangezien we met 6 man op 1 vierkante meter stonden gepropt, kon ik meelezen op zijn briefje. Er stonden minstens 12 verschillende dingen op. 2 maal mascara zus, 2 maal foundation zo, 1 maal oogschaduw zus, 1 maal oogschaduw net iets anders dan zus, enzovoort... Hij deed verwoede pogingen om de juiste smeerseltjes te vinden. Gelukkig schoot een verkoper hem te hulp. Samen gingen ze op zoek naar de juiste witte oogschaduw. ("Is dit de witste die jullie hebben? Ik moet ECHT de aller witste hebben. Nee, geen gebroken wit.")
Achteraf gezien hadden die mannen buiten het nog niet eens zo slecht getroffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten