maandag 19 oktober 2015

Niemand weet

"Jezus, ga je nog een keer doorrijden of wat?" Loes vloekte hardop naar de auto voor haar, een kleine Fiat die slechts 110 ging op de linkerbaan. Ze stelde zich voor dat Chris zich hier ook aan geërgerd zou hebben. Hij zou waarschijnlijk nog veel harder hebben zitten tieren. Hij was het ongeduldige type. Dat was een van de weinige dingen die ze over hem te weten was gekomen.

Eigenlijk wist Loes bijna niets van Chris. Ze wist niet wat zijn favoriete film was. Wat zijn lievelingseten was. Of het beste concert waar hij ooit bij was geweest. Laat staan dat ze wist waarom hij was verdwenen.

Loes had wel geprobeerd om dingen over hem te weten te komen. Ze had Chris bestookt met vragen, variërend van simpel tot complex. Waar ben je geboren? Wat is je ultieme vakantie? Waarom is het uitgegaan met je ex? Hij had echter, zodra het een beetje persoonlijk werd, alle vragen vakkundig weten te ontwijken. Dan leidde hij haar af met met zijn charmante lach en heerlijke kussen, net zolang totdat ze vergat dat ze eigenlijk nog op een antwoord wachtte.

Dit had Loes de afgelopen dagen aan iedereen duidelijk te maken, maar het feit dat ze Chris amper gekend had, stond men niet in de weg om haar te bestoken met vragen. Waar is hij gebleven? Wat is er met hem gebeurd? Keer op keer had ze geantwoord dat ze geen flauw idee had. Het enige wat ze had, was de pech om als laatste met hem gezien te zijn.

De eerste keer dat ze Chris had gezien, had ze hem genegeerd. Ze kende zijn reputatie en hoorde de waarschuwingen van haar vriendinnen nog echoën in haar hoofd: Blijf uit zijn buurt. Hij is slecht nieuws. Waarom hij dat was, had niemand ooit toegelicht, maar toch had ze het voor waar aangenomen. Ze zou zich niet met hem inlaten.

Nu vond ze zichzelf echter midden in de nacht op de A2 terwijl ze zo snel mogelijk richting het zuiden reed. Waar ze precies heenging, wist ze niet. Het enige wat ze wist, was dat ze zo ver mogelijk weg wou zijn, voordat de zon weer opkwam. Allemaal omdat ze op twee-en-halve week geleden op een zwak moment - iets met vrijdagavond en wodka - haar verdediging had laten varen. Ze had hem de kroeg zien binnenkomen en toen hij haar aankeek, had ze naar hem gelachen. Die kans had hij gelijk met beiden handen aangegrepen.

Hij was naar haar toegekomen en had haar gekust. Nog voordat hij zijn eerste drankje op had - en God wist dat hij snel dronk, én veel - hadden Loes' gevoelens alle ratio verdreven. Vanaf dat moment was ze verloren. In eerste instantie alleen figuurlijk, maar nu ook letterlijk. Sinds ze zich met hem had ingelaten, was niets meer zeker geweest, met als toppunt afgelopen weekend. Toen was ze zelfs haar leven niet meer zeker geweest.

Ze had die bewuste dag nog een poging gewaagd en de vraag die haar het meest dwarszat, gevraagd. Waarom is het uitgegaan met je ex? Het had haar niet verbaasd dat ze wederom geen antwoord kreeg, maar ze schrok wel van zijn reactie. Zijn ogen waren donker geworden en in plaats van haar af te leiden met zijn charme, was hij ontploft. 'Mijn geduld met jou is op,' had hij geschreeuwd. En in plaats van een kans, had hij dit keer naar haar keel gegrepen. Hij liet zijn grip ook weer snel verslappen, maar toen was het al te laat. Ze was in paniek geraakt en ontdekte waartoe angst een mens kon drijven.

Sindsdien was het allemaal één grote, wazige bende. Al was er nu wel iets wat ze zeker wist: niemand zou ooit nog iets over Chris te weten komen.

5 opmerkingen: