Een paar weken geleden ben ik bij Legally Blonde de musical geweest. Ik denk dat iedereen het verhaal wel kent, maar voor die genen die deze film gemist hebben in hun culturele opvoeding een kleine samenvatting: Elle Woods, student Modemanagement, is straalverliefd op haar vriendje Warner. Warner is een omhooggevallen pretty boy die zichzelf te goed vindt voor Elle wanneer hij rechten gaat studeren op Harvard. Elle is nu vastbesloten om te bewijzen dat een beauty ook brains kan hebben. Eind van het verhaal: Elle blijkt een topadvocate zijn (in roze mantelpakje met matching pumps) en is natuurlijk veel beter dan Warner.
Het was een super vrolijke musical met fantastische outfits (denk aan All Stars met roze glitters en roze mantelpakjes). Maar het heeft mij ook aan het denken gezet. Waarom worden echte meisje-meisjes altijd afgeschilderd als dom? Waarom wordt je als meisje-meisje niet meer serieus genomen als je toegeeft dat je Sex and The City je favoriete serie is en dat je Notting Hill al meer dan vijf keer hebt gezien?
Ik herken het wel. Mensen (in het bijzonder mannen) nemen je niet echt serieus meer wanneer je de Glamour leest. Ze kijken je raar aan wanneer je verteld dat je jaren lang klassiek ballet hebt gedaan. En wanneer je toegeeft dat je liever een chicklit van Sophie Kinsella leest dan -ik noem maar wat- De Ontdekking van de Hemel, kan je IQ nooit hoger zijn dan 90. Zelfs onze postbode kijkt veroordelend wanneer hij weer eens een pakketje van Esprit, H&M, Steps of Wehkamp komt bezorgen.
Het is gewoon niet eerlijk. Ik veroordeel toch ook niet gelijk mannen die nog steeds met Lego spelen (oké, dat doe ik wel, maar Lego staat in geen vergelijking met roze mantelpakjes). Wij vrouwen zullen dus het tegendeel moeten gaan bewijzen. Roze staat niet gelijk aan dom.
Tot over 15 jaar, wanneer ik de award voor zakenvrouw van het jaar in ontvangst neem, in roze mantelpakje met matchende pumps én roze aktetas!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten