zondag 9 augustus 2015

Hoofd in de wolken

Het was al even geleden dat het donker zijn intrede had gedaan. Het enige licht was afkomstig van de regelmatig knipperende lampen op het uiteinde van de vleugels, waarop hij vanuit stoel 28F uitzicht had. In eerste instantie had hij de flitsen nog hoopvol aangezien voor onweer. De meeste mensen - inclusief de piloot, wiens taak het was om men veilig van de ene naar de andere wereldstad te brengen - zouden hem daarom voor gek verklaren. Hij kon er echter niets aan doen. Hij hield nou eenmaal van onweer. En vuurwerk. En al het andere waarmee je de hemel in vuur en vlam kon zetten.

Terwijl ze door de nacht reisden, raakte de arm van zijn anonieme, slapende buurvrouw per ongeluk de zijne. De plotselinge aanraking deed hem schrikken, maar daar had zij duidelijk geen last van. Haar zachte, regelmatige ademhaling vervolgde gewoon haar eigen ritme. Ook haar arm bleef daar, zacht tegen hem aan liggen. Het was alsof ze hem eraan wou herinneren dat hij maar twee keuzes had: Of de aanraking accepteren en haar dichterbij laten komen, of - zoals hij gewoonlijk deed - op veilig spelen en eraan proberen te ontkomen.

Nee, het ging inmiddels niet meer om de anonieme Mevrouw 28E, maar om iemand anders die afgelopen week nogal onstuimig zijn wereld was binnen gedonderd. Het was nieuw en spannend geweest, maar tegelijkertijd ook doodeng. Zij had hem laten lachen en genieten, maar tegelijkertijd ook slapeloze nachten bezorgd. Zij liet hem inzien hoe fijn samenzijn is, maar herinnerde hem tegelijkertijd aan de eenzaamheid van wanneer het weer voorbij zou zijn. Want - zo had het verleden hem geleerd - het ging altijd weer voorbij.

Zij had hem doen denken aan iemand uit zijn verleden. Iemand die voorbij was gegaan. Haar woorden, haar lach, haar lijf. In alles leken ze op elkaar, maar deze nieuwe zij was beter. Bij haar had hij nog niet de tijd gehad om de gebreken te ontdekken. De gebreken die in het begin klein en onbenullig leken, maar na verloop van tijd onoverkoombaar zouden blijken. En misschien nog wel het belangrijkste: zij had ook nog geen tijd gehad om zijn gebreken te ontdekken.

Hij staarde naar de knipperende lichten op de vleugel. Inmiddels was hij duizenden kilometers bij haar vandaan, maar ze was in gedachten nog steeds bij hem. Misschien moest hij dit keer de aanraking niet uit de weg gaan en haar dichterbij laten komen. Met zijn hoofd in de wolken besefte hij dat het dit keer misschien geen ramp, maar juist een privilege zou zijn om elkaars gebreken te mogen ontdekken.

6 opmerkingen:

  1. Waar een dromerig verhaaltje; hou ik wel van :)
    De eerste paragraaf klinkt best formeel. Heb je dat expres gedaan?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Al mijn woorden zijn expres. Tot op zekere hoogte, in ieder geval.

      Verwijderen
    2. Klinkt bijna alsof er een geheime boodschap in te lezen zou moeten zijn :P

      Verwijderen
    3. Ja, als je alle eerste letters pakt en die weer husselt is er vast wel een woord mee te vormen. Nee, wat ik bedoel is dat ik nadenk terwijl ik schrijf. De woorden zijn zorgvuldig gekozen.

      Verwijderen
    4. "Jij hoorde mmmbop twee. Hanson deed hihihi hahaha. Keek ik wel? Vanwaar heft gong. Huh? hvvwwwvvvvdddl2hhhhhdddddvvvvv (kat over het toetsenbord) Weg! duzzz"
      Heel duidelijk is de boodschap iig niet.

      Verwijderen