Blauw bloed

Vanmiddag was Manuscripta in Utrecht. Eigenlijk was ik niet van plan om te gaan, maar gelukkig haalden Audrey en Lilian mij over om toch te komen en mee te doen aan de mini schrijfworkshop van Lisette Jonkman. Er was alleen één dingetje: voor de workshop was een huiswerkopdracht (schrijf een anekdote over je kindertijd). Op zich geen probleem, behalve dan dat ik me die opdracht afgelopen nacht pas weer herinnerde, toen ik om half 1 thuis kwam na een avond werken in het restaurant. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo laat huiswerk heb zitten maken, dus leek het me zonde om het niet op mijn blog te pleuren. (Oké, dat is een bullshitreden. De echte reden is dat Lisette zei dat ze het goed geschreven vindt en ik daar stiekem best een beetje trots op ben.)

-------------------------

‘Hé, niet met pen op je hand tekenen. Dan trekt de inkt in je huid en wordt je bloed blauw.’ Ik hoor mijn moeder het nog zo zeggen. Ik was een jaar of acht en schrok hevig van deze mededeling.

Ik was nog te jong om te beseffen dat het hebben van blauw bloed ook een voordeel kon zijn (Hoi, prins Harry, wil je met me trouwen?).

Had mijn moeder gelijk? Trok inkt echt in je huid en verkleurde dat je bloed? Natuurlijk had mijn moeder gelijk. Moeders hebben altijd gelijk. Snel waste ik de inkt van mijn handen en hoopte dat het nog niet te laat was.

De volgende dag zat ik weer naast Raymond in de klas. Raymond was… Tsja, hoe zal ik dat zeggen… Raymond was, zeg maar, niet het helderste licht aan de horizon. Destijds had ik nog niet helemaal door dat er verschil is in intelligentie tussen mensen, maar ik vond het wel raar dat Raymond nog steeds niet de dee en de bee uit elkaar kon houden.

Raymond was ook het type dat luisteren naar uitleg van juffrouw Sonja zonde van zijn tijd vond. Die tijd kon hij beter besteden aan het tekenen van tatoeages op zijn arm. Later, als hij groot was, zouden het echte tatoeages worden. Al zou hij, als het aan hem lag, nu al zijn volledige zakgeld bij de tattoo shop besteden, maar gelukkig was er toen ook al een wet die dat verbood. Of hij kreeg gewoon te weinig zakgeld, een van beiden.

Maar goed, de volgende ochtend zat Raymond dus weer vrolijk met een balpen zijn arm onder te kliederen. Ik schrok me rot. Wist hij wel wat hij deed? Wat het gevaar ervan was? Gelukkig was ik toen ook al een betweterig type en zou ik hem wel even waarschuwen.

‘Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?’ fluisterde ik, zodat juffrouw Sonja me niet zou horen.
‘Wat?’ Raymond keek me vragend aan.
‘Op je arm tekenen. Nu wordt je bloed blauw.’
‘Niet waar.’
‘Welles.’
‘Nou, en wat dan nog? Ik wil best blauw bloed. Vet stoer.’
‘Oh.’ Zo had ik er eigenlijk nog niet over nagedacht. Misschien moest ik maar eens aan de slag met een roze markeerstift…

Soms vraag ik me wel eens af hoe het nu met Raymond is. Of hij inmiddels zijn felbegeerde tatoeages heeft. Of misschien durft hij het niet meer aan, omdat hij zwart bloed toch net iets te ver vindt gaan.